Kalender

[Reinout van Rees]

Het geschiedde in de Eifel... Een plek waar veel gebeurd, daar blijft toch wat hangen van wat er gebeurde. Een willekeurig weiland ergens, tja, wat valt daarover te vertellen? Als er op datzelfde weiland een bloedige veldslag heeft plaatsgevonden, dan wordt dat wèl onthouden. Dan gaan er belangstellenden eeuwen later kijken. Dan wordt er aan gedacht. Dan komt het weiland misschien zelfs op wikipedia.

Zo'n plek komt dan toch een beetje tot leven. Zo ook ik.

Wie ik ben? Verkeerde vraag. "Wat ben ik" is beter: ik ben het station van Kelberg (Eifel). Aan de Eifelburgenbahn. En een station in deze arme bevolkingsarme streek, da's best wat voor de plaatselijke bevolking. In de huidige tijd kun je de straat niet meer oversteken of je moet wel wachten voor een DHL, Deutsche Post, TNT of wat dan ook bestelbusje. Even via internet iets bestellen. Tja, daar had je toendertijd het station voor. Waarom dacht je dan dat elke trein wel een bagageafdeling had? Da's niet voor de toeristen: dat is voor de pakketten en de bestellingen!

Hoeveel belangrijke bestellingen zijn er dan in al die jaren wel niet via mij aangekomen en verzonden? En hoeveel geliefden zijn er niet opgewacht op mijn perron? Hoeveel schoolkinderen hebben er niet in dartele baldadigheid de binnenkomst van de trein afgewacht die hen weer naar huis zou brengen? Hoeveel zonen en vaders zijn er niet bitter uitgezwaaid op mijn perron, op weg naar een oorlog? Hoeveel oma's uit de grote stad zijn er niet opgewacht door hun kleinkinderen?

Zoveel gebeurtenissen, groot en klein. Zoveel vreugde, zoveel verdriet. Zoveel alledaagse dingen ook vooral. Is het dan raar dat ik, als station, in zekere zin bijna een personage ben? Een personage in een verhaal?

Bahnhof Kelberg (Eifel)

[HAR 67]

Mooi gesproken

[Reinout van Rees]

Alledaagse zaken. Maar ook alledaagse zaken kunnen Heel Bijzonder zijn. Heel Bijzonder met twee hoofdletters. In ieder geval voor het jonge katje Moritz dat laatst geboren is. Al een paar weken oud, maar zoals alle katjes Heel Nieuwsgierig. Want alles is Heel Bijzonder. Op dit moment ligt 'ie lekker warm bij de kachel in mijn stationsgebouw. De schoolvakantie is bijna voorbij, ik ben benieuwd of het hem (het is een katertje) lukt de schoolkinderen te charmeren. Voor hetzelfde geld vlucht 'ie de boom in. We zien het wel.

Charmant is niet bepaald het woord dat ik associeer met de woordenschat die ik op de losweg hoor. "Kleurrijk" komt dichter in de buurt.



De reden is duidelijk: er is weer gerommel met de koppelingen. Het past allemaal niet #$%#^ lekker en de rangeerder (&#@^%$) gooit het spreekwoordelijke #$%&^$ bijltje er bij neer. "Ze mogen allemaal in de Sumpf absaufen met die beugelkoppelingen van hen." De Zugführer wordt erbij gehaald en besloten wordt de wagen maar te laten staan. Het is de zoveelste keer al.

De Zugführer loopt naar de lokloods. Ja, ik, Bahnhof Kelberg, heb een lokloods. Niet zo'n grote met draaischijf zoals in Mayen Ost, hoor. Het is maar een simpel "Lokstation" zoals ze het vroeger noemden. Tegenwoordig noemen ze alles "Bahnbetriebswerk", BW. Wat was het ook al weer? Een "Aussenstelle" ofzo? Ik weet het niet meer. Ach, het is alleen maar een loods om de lok van de laatste trein onderdak te bieden. Iedereen noemt het "BW Kelberg" en dat vind ik wel best.

Ah, het telefoongesprek van de Zugführer is klaar. Hij heeft kennelijk met BW Mayen Ost overlegd, waar mijn "BW" onder valt. Ze zouden een wagen met de goede koppelingen binnenkrijgen uit Dönsdorf. Heel supersnel hebben ze ze daar in Mayen niet gelijk nodig, dus de wagen wordt eerst naar BW Kelberg gestuurd, dan kan de wagon met de gammele koppeling gerepareerd worden. Daarna kunnen de koppelingen terug naar Mayen.

Ondertussen kan de defecte wagon nog niet beladen worden. Het hout ligt er nog naast.



Daar ben ik als Bahnhof Kelberg best blij mee, met dat hout! Net zoals veel Bahnhöfe in de Eifel is het houtvervoer een flinke bron van inkomsten! Veel lijnen in de Eifel mogen dan aangelegd zijn voor het ministerie van oorlog, maar het houtvervoer is hetgene dat er onder andere voor zorgt dat ik nog geen geschiedenis ben. Hoewel, deels al wel...

Bahnhof Kelberg

[Basilicum]

Eens kijken hoeveel water door de Trierbach gestroomd is, voordat de koppelingen in Ast Kelberg arriveren.

Groet,
Bas

[gvandersel]

De volgende verteller. Kijken of je met Bas kunt concureren 

Groet,

Gerard van der Sel.

[Christoph]

Ahh, mooi verhaal. De eerste lezer is ook binnen. 

Groeten,

Christoph

[Ruud K]

Goede verhalenvertellers zijn altijd welkom . Ik vind overigens je bomen wel aan de dikke kant en zoals de boel nu beladen is, rolt de bovenste boom er natuurlijk meteen af in de eerste de beste bocht .

Groet,
Ruud

[Miljoenenlijn]

Mooie thema en verhaal.
Het is wel zo zoals je schrijft,worden toch Eifelbahnen omgebouwd naar fiets en wandelpaden.

Gr

Jo

[Reinout van Rees]

Nou, hele gewone gebeurtenissen kunnen ook groter gebracht worden dan ze eigenlijk zijn, kan ik uit m'n ervaring zeggen. Vandaag was zo'n ervaring. Voor de defecte koppelingen zou er vervanging komen uit Dönsdorf. Van de buurtgoederentrein die daar op de foto is gezet zijn de voorste twee wagons vandaag meegegaan met de goederentrein vanuit Mayen Ost. De Baureihe 86 kwam ze brengen.

Simpel toch? Heel gewoon toch?

Ware het niet dat een regionale omroep het op z'n heupen kreeg! En met een officiële Genehmigung van de Bundesbahndirektion Trier bij mij het station op kwam stappen. Ze wilden een dagje wat goederenverkeer filmen. Prima wat mij betreft. Ik kon wel wat afleiding gebruiken. Elk jaar rond 16 januari krijg ik het toch weer te kwaad. Het is inmiddels al weer een paar dagen geleden, die herdenking, maar auw, auw, auw. Bah, bah, bah. Als station ben ik dan wel niet van vlees en bloed, maar toch was het destijds Niet Leuk. Met hoofdletters. Over een weekje leg ik wel uit wat het was.

Ondertussen heb ik me ondanks mijn gemoedstoestand prima vermaakt. Dat jonge katertje Moritz... Zo'n filmploeg is Heel Interessant. Kabels die gelegd worden. Ach nein! Da versucht der schreckliche Katze schon wieder meine Kabel aufzufressen! Abhauen!. Nog interessanter is het Warme Plekje. Wass riech ich jetzt? Etwas brennt? Ach nein, nicht wieder der Katze!. Tja, als je als katje de hete lamp als warm slaapplekje opzoekt dan stinkt het als de pest omdat je kattehaar wat nasmeult... En als je cameraman het knopje niet op tijd indrukt omdat 'ie het lieve katertje achter z'n Lieve Oortjes krabbelt.... Helmut! Schmeiss die Katze weg! An die Arbeit!

Enfin, dit is het eindresultaat van de filmploeg:



Mit freundliche Grüsse,

Bahnhof Kelberg

[tothebeach]

Mooi rangeerspel, goed gefilmd en gemonteerd. Dit was boeiend om naar te kijken.

Groet,
michel

[Ruud K]

Fraaie film met mooie effecten .

Groet,
Ruud

[gvandersel]

Leuke film. ook standpunt als bahnhof als verteller is leuk gekozen.

Groet,

Gerard van der Sel.

[Basilicum]

Dank voor de hartelijke ontvangst.
De mooie, ruime boogstralen vielen me al eerder op en in deze film komen ze opnieuw goed tot uiting.

Groet,
Bas

[ex44]

Leuk. zo'n nieuw verhalendraadje! Gek genoeg speelt alles wat zich in Lümmeln afspeelt zich af in hetzelfde rommeldraadje van mijn 'bouwverslag'. Is zo gegroeid, en ga ik ook niet veranderen, denk ik. Denk ik, zeg ik.
Mooi filmpje, en fijn dat die 86er zo uitgebreid in beeld komt, wat een mooi vormgegeven lok is dat, wauw! Staat al tijden redelijk bovenaan in m'n lijstje, maar ik kom de goeie maar niet tegen, als ik er al eens eentje tegenkom is het òf een kneus, òf de prijs staat me niet aan, òf een combinatie van die twee. Komt wel een keertje...

[Reinout van Rees]

Miauw! Miew! Prrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr. Tevreden spinnend ligt het katje Moritz op schoot van stationschef Jakob Bodemann. Die is met z'n gedachten ergens anders en dus zit 'ie ook met z'n vingers op Moritz' vachtje. Zo gaat dat met vingers. Als de gedachten ergens anders zijn en een katertje is in de buurt, dan worden de vingers automatisch aangetrokken. Daarvan wordt Moritz Heel Tevreden.

Jakob Bodemann's gedachten zijn nog in de Kirche. Wat ik, Bahnhof Kelberg, nu vertel speelde zich op 16 januari af, een paar dagen geleden dus. Iedere Kelberger kent die datum. Zo lekker warm als Moritz zich nu voelt... op 16 januari 1945 ging het er heel wat heter aan toe. De kerkdienst van zonet was de herdenkingsdienst van het bombardement. Na het mislukte ardennenoffensief werd het Duitse leger langzaam weer teruggedrongen. En omdat de Eifel effectief de Duitse kant van de Ardennen is, was het erg interessant om juist daar het verkeer te verstoren door aanvallen.

In Kelberg kruisen twee belangrijke regionale wegen. En mijn spoorlijn ligt er. Een duidelijk en logisch doelwit. De boom op het marktplein was er al in 1942 ofzo voor gesneuveld: daar werd een Flakbatterie (anti-luchtdoel geschut) opgesteld.

Mijn huidige stationschef was toen gelukkig nog net te jong om mee te moeten doen. Maar hij deed al wel klusjes op het station. Omdat hij Jakob Bodemann heet werd hij door z'n vriendjes, en later ook door de rest van het personeel op het station, JaBo genoemd. Dat was toen een bekende term, omdat het ook de standaard afkorting voor JagdBomber, jachtbommenwerper, was, het type vliegtuig dat het meest voor kleinere gronddoelen zoals treinen werd ingezet. "Achtung! Jabo!" zorgde altijd voor paniek en een snelle sprint naar een veilige kelder.

De natuur van mensen zorgt er voor dat er toendertijd al veel grapjes werden gemaakt met Achtung! Jabo! Hol mir mal ein Bier. Dit is nu nog steeds het geval, alleen houdt iedereen zich in januari gedeisd als Jakob Bodemann in de buurt is.

Terug naar mijn spoorlijn. Je hebt als station zelf geen mogelijkheid om iets te doen. Je kan niets. Je gebeurt. Je ontstaat. Je wordt ontworpen door de Reichsbahnnogwattus. Je wordt aangelegd. De burgerij is blij. Eindelijk vooruitgang! Je begint als Bahnhof tot leven te komen. De goederentreinen en passagierstreinen rijden.

Maar dat is niets vergeleken met het verkeer dat er in 1914 opeens langs kwam! Er begon bij mij iets te dagen: is dit waarvoor ik ben aangelegd? Lange troepentransporten en bevoorradingstreinen. Opeens was mijn rustige vereinfachtes Nebenbahnbetrieb niet meer afdoende en werd er op elk station, ook het mijne, weer een Fahrdienstleiter gezet. Afgelopen met dat rustige verkeer, er moet nu echt gewerkt worden. De capaciteit is nodig. Daarna werd het weer rustig.

Tot eind jaren dertig. Poeh, m'n losweg werd stoffig van alle bouwmaterialen die werden aangevoerd voor de Siegfriedlinie. En in 1940 kwamen weer de troepentransporten. Tegen die tijd hadden ze zelfs de hele lijn met armseinen uitgerust. Dat voelde best luxe: inrijseinen en uitrijseinen! Wow! Tja, als de hoge heren in Berlijn het willen, dan is er opeens geld voor. Eind 1944 was het onverwachts wéér druk. Aanvoer voor het ardennenoffensief.

En toen de klap van 16 januari. Achtung! Jabo's!. Ook Jakob had na een halve minuut door dat ze hem niet in het ootje namen maar dat hij voor z'n leven moest rennen. De kelder van mijn stationsgebouw was stevig genoeg, daar kon hij terecht. Veel van de dorpelingen gingen naar de schuilkelder die recent in een heuveltje net buiten het dorp was aangelegd. Ongeveer 10 burgerdoden en 40 militairen. Wat dat betreft hadden ze goed gemikt. En ruim de helft van het dorp in puin.

Als Bahnhof ben je machteloos. Je kan niets doen. Eerst was dat, in de opkomst-tijd van de spoorwegen, een bijna magisch gevoel: je doet niets, maar je begint wel langzaam te leven! Ja de 16e januari werd het voor mij een frustratie: je kan niets. Je moet alles aanzien. Je moet alles over je heen laten komen. Het goede, het slechte. En dus ook wat bommen, hoewel ik er nog goed vanaf ben gekomen. Alleen de lokloods kreeg een voltreffer.

Wat gaat de toekomst brengen? Het is nu rond 1970. Wat gaat er met de spoorlijnen in de Eifel gebeuren, bijvoorbeeld? Maar... even terugschakelen. Ik zie het nu te somber in. Over een paar dagen gaat het met Jakob weer beter en met mij ook wel weer. Dan kijk ik met genoegen weer uit naar de binnenrijdende treinen. En dan worden mijn verhalen hier vast ook weer vrolijker.

Maar... toch goed, denk ik, dat ik het even verteld heb. Dan is het tenminste duidelijk dat het gros van de spoorlijnen in de Eifel niet is aangelegd voor die paar inwoners in die kleine dorpjes, maar voor de aanvoer van troepen naar de westgrens. Maar... die kleine dorpjes zijn er wel op vooruit gegaan, onder andere Kelberg. Daar moet ik binnenkort maar eens over vertellen!

Prrrrrrrrrr. Prrrrrrrrrr. Moritz is in slaap gevallen. Stationschef Jakob legt hem voorzichtig op z'n vaste plekje bij de verwarming neer. Tijd voor een schnaps in Gasthof Keilerberg. Dan de schouders rechten. De Ferien zijn voorbij en de schooljeugd komt er weer aan.

Prrrrrrrrr. Prrrrrrrrrr. Prrrrrrrrr. Zachtjes sluit "JaBo" de deur.

Mit freundliche Grüsse,

Bahnhof Kelberg